Kino ma moc przenoszenia nas w czasie i uświadamiania historii filmów, zwłaszcza jeśli chodzi o produkcję opartą na prawdziwych wydarzeniach. Podliczamy więc najsmutniejsze filmy wszechczasów. Choć historia jest bolesna, filmy są zawsze dobrą okazją do wczucia się w siebie i zastanowienia nad własnymi zachowaniami.

Kiedy w jednej ze scen główna bohaterka Aż do kości, Ellen (w tej roli Lily Collins), mówi, że stała się tylko problemem, a nie jest już człowiekiem, widza przechodzi dreszcz. To wyznanie, chyba najsmutniejsze w całym filmie, dobitnie pokazuje odbiór anoreksji i osób ją przechodzących, przez rodzinę chorego i społeczeństwo. Zresztą dowodów na to, że osoby z zaburzeniami odżywiania są nierozumiane, jest w tej produkcji znacznie więcej. Siostra głównej bohaterki, Kelly, ze łzami w oczach opowiada, jak jej koleżanki uważają Ellen za wariatkę. Ba, sama Kelly, która jest najmniej egoistycznym członkiem rodziny Ellen, mówi wprost, że ona też tego nie rozumie. Bo przecież trzeba po prostu jeść. Matka młodej, chorej kobiety nie ma siły patrzeć, jak jej córka umiera, a ojciec dziewczyny funkcjonuje w filmie jako postać jedynie wspomniana. Nigdy nie pojawia się na ekranie, bo... nigdy nie ma czasu. Mimo że jego córka naprawdę umiera. Obserwując reakcje bliskich na chorobę Ellen, zastanawiamy się, jak my odnaleźlibyśmy się na ich miejscu. Choć te pytania pozostaną pewnie w większości bez odpowiedzi, bo odpowiedzieć na nie będą mogli tylko ci, który na tym miejscu już się znaleźli, i tak niepokoją. Bo przeraża to, że przytłoczeni ogromem zmartwień moglibyśmy być tak samo nieempatyczni, albo tak samo zrezygnowani. Bo trudno jest pomóc osobie chorej na anoreksję, jeśli ona sama tego nie lata i wciąż jest tak samo. Kolejne deski, których człowiek się chwyta, nie przynoszą ratunku. Rodzina dziewczyny próbuje jeszcze raz. Ellen trafia do jednego z najlepszych lekarzy, który zajmuje się ludźmi z zaburzeniami odżywiania, dr Williama Beckhama (gra go Keanu Reeves). To ma być jej ostatnia szansa na poprawę. Na wyzdrowienie. W trakcie zamkniętej terapii poznaje ludzi, którzy przywracają jej chęć do życia. Ale wszystko nie jest takie łatwe, jak się wydaje. Ellen musi sięgnąć dna i sama zrozumieć, że chce żyć. Tylko czy naprawdę to rozumie? Czy potrafi przepracować wszystko to, co się stało?Podoba mi się, że film nie daje odpowiedzi na to, dlaczego tak naprawdę ktoś cierpi na zaburzenia odżywiania. Bo powodów może być tyle, co osób. Twórcy zaangażowani w powstawanie filmu (sama Lily Collins zresztą) napotkali na swojej drodze takie problemy i dlatego - jak dowiadujemy się na samym początku produkcji - ich kreacja jest autentyczna. Sprowadzenie choroby, jaką jest anoreksja, do nieudanego dzieciństwa, nieodkrytej seksualności byłoby zbyt "proste". A to cierpienie i jego podłoże takie nie są. Są trudne, się, że główną bohaterką filmu jest osoba charakterna. To nie jest dziewczyna, która po prostu załamała ręce. To młoda kobieta, która jest zagubiona, wrażliwa. Ma bogatą osobowość. I choć w filmie tylko w jednej scenie wygląda naprawdę zdrowo, jest atrakcyjna. Jest także silna. Bo choroby "nie zdarzają się" tylko tym, którzy są bezwolni. Mogą spotkać każdego - chłopaka, który żył baletem i miał do niego ogromny talent, kobietę w ciąży czy dziewczynę, która egzystuje w świecie małych kucyków. Nie ma jednego scenariusza. Jednej recepty na szczęście i życie. Każdy sam musi zrozumieć po co i czy chce co tak naprawdę w pewnym sensie rozczarowuje, to zakończenie Aż do kości. Ostatecznie rozumiem, dlaczego wybrano takie a nie inne rozwiązanie. Chodzi poniekąd o to, by dać nadzieję. Ale furtka wciąż pozostaje otwarta. Nikt, mimo pozytywnego przesłania tej opowieści, nie obieca nam, że wszystko się ułoży, że miłość jest prosta, a zjedzone ciastko uratuje nas przed smutnym końcem. Może jedynie pomóc. Ale trzeba tego bardzo mocno chcieć.

Jakie najsmutniejsze filmy widzieliście jeśli chodzi o kino mało lub średnio komercyjne???? Najlepiej żeby były to filmy o samotności, wyobcowaniu, dotykające trudnych, realnych spraw - Z jednej strony smutne, wzruszające, poruszające, emocjonalne, melancholijne a z drugiej zaskakujące, wstrząsające... Żeby nawet największy twardziel wymiękał.. Żeby trafiały w czułe punkty i na długo pozostawały w pamięci. I przy tym żeby były dość wartościowe, ciekawe i na swój sposób takie filmy???? Ja widziałem już kilka takich, bardzo dobrych filmów, ale wciąż szukam nowych najsmutniejsze filmy jakie widziałem, które najmocniej na mnie podziałały (kolejność przypadkowa): wypisujcie tytuły najsmutniejszych, Waszym zdaniem filmów, jakie było Wam dane w życiu widzieć. ;)Z góry dziękuję. ;)

"Pamiętnik" to historia pewnej miłości, która rozkwitła na początku lat 40. gdzieś w Karolinie Północnej. Duke (James Garner) odczytuje ją starej kobiecie cierpiącej na chorobę Alzheimera (w tej roli Gena Rowlands). Dzięki sile uczucia przeżywa na nowo cudowne chwile swojej wielkiej miłości. Przypomina sobie, kiedy po raz pierwszy zobaczył Allie Nelson (Rachel McAdams) - ich spotkania, wspólne wakacje i trudny okres rozstania, gdy zniknęła z jego życia na siedem lat... ją kocham Miłość zmusza nas do podjęcia najtrudniejszych decyzji w życiu… Piękna, porywająca i głęboka miłość, w którą ciężko jest nam uwierzyć oraz rozstanie i poświęcenie w niezwykle wzruszającej historii. John i Savannah pochodzą z dwóch różnych światów, ale kiedy poznają się przypadkiem na plaży, natychmiast budzi się w nich wzajemne uczucie. granic Sarah Jordan (Angelina Jolie) wychodzi za mąż za dobrze urodzonego londyńczyka Henry'ego Bauforda (Linus Roache). Jakiś czas później, w trakcie przyjęcia dobroczynnego, jest ona mimowolnym świadkiem skandalu. Nick Callahan (Clive Owen) z organizacji "Lekarze bez granic" przerywa bal, wyrzucając zebranym, że marnują pieniądze, które uratowałyby życie wielu dzieciom. listopad Remake filmu z 1968 roku o tym samym tytule. Historia nowojorskiego biznesmena, który zakochuje się w dziewczynie, co miesiąc zmieniającej kochanków. Każdemu z nich pomaga poradzić sobie z nierozwiązanymi do tej pory problemami emocjonalnymi. Kiedy jednak sama zakochuje się w młodym biznesmenie nie chce poddać się uczuciom. Kocham Cię Holly i Gerry nie musieli czekać całego życia, by znaleźć swoje bratnie dusze. Byli razem od dziecka, dokańczali swoje zdania i śmiali się nawet, gdy się kłócili. Nikt nie potrafił sobie wyobrazić ich osobno. Dopóki nie stało się coś nieoczekiwanego. Śmierć Gerry'ego niszczy Holly. Lecz w dniu jej trzydziestych urodzin, Gerry do niej wraca. Zostawił jej kilka listów, które powoli wprowadzają Holly w jej nowe życie - bez niego. Każdy liścik kończy się podpisem " Kocham Cię". W słoneczny, kwietniowy dzień w 1912 roku, na angielskim wybrzeżu arystokratyczna rodzina wraz z 17-letnią Rose (Kate Winslet) wchodzi na pokład Titanica, udając się w podróż do Stanów Zjednoczonych. Pół godziny później grający w pokera w tanim, portowym barze 23-letni Jack Dawson (Leonardo DiCaprio) wygrywa szczęśliwym trafem bilet III klasy na rejs Titanicem. W ostatniej chwili przed wypłynięciem statku wbiega na jego pokład. Tak zaczyna się wielka historia miłosna, która miała odmienić życie pięknej, bogatej, lecz nieszczęśliwej Rose oraz biednego, nie mającego nic prócz talentu malarskiego Jacka. nad jeziorem Skrzypiąca skrzynka na listy nieopodal położonego nad malowniczym jeziorem domu w magiczny sposób czaruje miłość wiążącą się pomiędzy dwojgiem samotnych osób. Budzącego się uczucia nie jest w stanie okiełznać nawet granica czasu, a pisane do siebie przez zakochanych listy zastępują widok kochanych oczu, dotyk ciepłej dłoni i szaleństwo zmysłów. Czym jest potęga miłości, czym jest oczekiwanie na nią, czy los zawsze zsyła drugą szansę i czy odnaleziona już miłość nie oznacza dalszego czekania..? w czasie Opowieść o mężczyźnie, który jest w stanie podróżować w czasie za pomocą specjalnego genu. Używa on swoich nadprzyrodzonych możliwości, aby pojawiać się przy boku swojej ukochanej kobiety w różnych momentach jej życia. na zawsze Tyler Hawkins (Robert Pattinson) jest zbuntowanym chłopakiem, który cały czas popada w kłopoty. Pewnej nocy wdaje się w bójkę i zostaje poturbowany przez silniejszego od siebie policjanta. Wkrótce po tych wydarzeniach Tyler poznaje córkę funkcjonariusza - Ally. Początkowo chłopak zamierza ją uwieść, a następnie porzucić. Okazuje się jednak, że Tylera i dziewczynę łączy coś więcej. Jane Tyler Hawkins (Robert Pattinson) jest zbuntowanym chłopakiem, który cały czas popada w kłopoty. Pewnej nocy wdaje się w bójkę i zostaje poturbowany przez silniejszego od siebie policjanta. Wkrótce po tych wydarzeniach Tyler poznaje córkę funkcjonariusza - Ally. Początkowo chłopak zamierza ją uwieść, a następnie porzucić. Okazuje się jednak, że Tylera i dziewczynę łączy coś więcej. piosenka Życie siedemnastoletniej 'Ronnie' (Miley Cyrus) zostaje wywrócone do góry nogami po wstrząsającej informacji o rozwodzie rodziców i przeprowadzce ojca (Greg Kinnear) z Nowego Jorku na Tybee Island w Georgii. Trzy lata później bohaterka nadal czuje złość i alienuje się od rodziców. Matka (Kelly Preston) uważa, że najlepszym pomysłem dla córki, będzie wyjazd do ojca i spędzenie z nim lata. Ojciec Ronnie, były pianista i nauczyciel, wiedzie spokojne życie pochłonięty tworzeniem dzieła sztuki, które stanie w centrum lokalnego kościoła. Keith i Natalie spotykają się po raz pierwszy na lekcji chemii, kiedy to zostają partnerami do zajęć. Keith - biedny, tajemniczy chłopak, któremu na niczym nie zależy, nie ma nic do stracenia. Natalie - dziewczyna pochodząca z bogatej rodziny, gra w tenisa, uczy się bardzo dobrze, a to wszystko po to, żeby dostać się do dobrego college'u. Czy Keith zawróci Natalie w głowie i czy ona pozna jego tajemnicę, kończąc ze swoimi marzeniami? w ducha Keith i Natalie spotykają się po raz pierwszy na lekcji chemii, kiedy to zostają partnerami do zajęć. Keith - biedny, tajemniczy chłopak, któremu na niczym nie zależy, nie ma nic do stracenia. Natalie - dziewczyna pochodząca z bogatej rodziny, gra w tenisa, uczy się bardzo dobrze, a to wszystko po to, żeby dostać się do dobrego college'u. Czy Keith zawróci Natalie w głowie i czy ona pozna jego tajemnicę, kończąc ze swoimi marzeniami? welon Film na podstawie powieści W. Somerseta Maughama pt. "The Painted Veil". Opowiada historię lekarza i jego niewiernej żony, Kitty, którzy w latach 20-stych XX wieku przeprowadzają się do odległej chińskiej wsi, aby walczyć z tamtejszą epidemią cholery. Kitty przeżywa tam duchowe przebudzenie i paradoksalnie wreszcie zaczyna rozumieć sens poświęcenia się dla drugiego człowieka i potęgę prawdziwych uczuć... wcześnie umierać Młody, dwudziestokilkuletni Victor Geddes (Campbell Scott) choruje na białaczkę. Ma już dość chemioterapii, która zatruwa mu organizm. Chce uciec, ale sam nie da rady. Wysyła ogłoszenie do gazety w poszukiwaniu atrakcyjnej pielęgniarki. Pojawia się Hilary O'Neil (Julia Roberts), bardzo atrakcyjna, choć nie jest pielęgniarką. Zawiązuje się między nimi więź, która powoli przeradza się w wielką miłość. bez pamięci Joel odkrywa, że jego wieloletnia dziewczyna Clementine, po rozpadnięciu się ich związku poddała się eksperymentalnej operacji doktora Howarda Mierzwiaka, polegającej na wymazaniu z pamięci wszelkich wspomnień o swoim byłym ukochanym. Sfrustrowany tym faktem, postanawia skontaktować się z tajemniczym psychiatrą, aby również poddać się kuracji i wymazać ze swojej pamięci Clementine. Jednak w trakcie zabiegu, gdy wspomnienia Joela zaczynają stopniowo zanikać, przekonuje się, że wciąż kocha Clementine i tak naprawdę nie chce wyrzucać jej ze swojego umysłu. Ponieważ doktor Mierzwiak i jego współpracownicy ani myślą przerywać operacji, Joel stara się schować wspomnienia wspólnej przeszłości z Clementine w innych zakamarkach pamięci. Oleander Życie małej Astrid i jej matki - Ingrid upływało bez większych problemów, aż do momentu, gdy w ich domu pojawił się Barry Kolker. Ingrid, zaślepiona miłością do Barry'ego, potrzebuje czasu aby zorientować się, że jest on mężczyzną, który z premedytacją rujnuje jej życie. Przepełniona chęcią zemsty, podaje niewiernemu mężczyźnie truciznę, pochodzącą z jej ulubionych kwiatów - białych oleandrów. W efekcie Ingrid trafia do więzienia na resztę swego życia. W tym czasie Astrid próbuje "zakazanej miłości", narkotyków, poznaje różne religie i potęgę prawdziwych uczuć. Przez wszystkie lata w listach do matki opisuje swoje przeżycia i doświadczenia. W ten właśnie sposób uczy Ingrid, czym jest miłość. Myślę że pomogłam, poszukałam też recenzji. Proszę ;)Pozdrawiam.

• Եпи վኇйаврሖгеኃ апа
• Χըፀиχ е տэпեмաβ

Ważna rzecz dzisiaj u mnie. Bo dlaczego miałaby być mniej ważna niż cokolwiek innego, co nie? Mam nadzieję, że ktoś z Was się skusi i coś obejrzy, a może udostępnicie dalej. Chciałabym w najbliższym czasie spłodzić kilka takich postów, żeby świadomość się zwiększała i być może proporcjonalnie zwiększy się też tolerancja. Dzisiaj filmy o chorobie afektywnej dwubiegunowej. Co do tytułu posta - Woolf i Cobain się nie wkurwią, bo już się odjebali. Zresztą myślę, że każdy chorujący psychicznie na jakiekolwiek padalstwo uważa za wspaniałe szerzenie świadomości. Zeta-Jones i O'Connor same się przyznają. Zaznaczę, ze wszystkie filmy są po angielsku. Nie wiem czy jest możliwość włączenia polskich napisów, ja zawsze oglądam po angielsku. Po polsku bardzo ciężko znaleźć coś wartościowego. W tej tematyce w ogóle ciężko coś dobrego znaleźć. Żeby nie wyszło od samego początku, że o film o wariatach, schizolach i pierdolcach. Jeśli jednak znacie coś dobrego rodzimej produkcji to ja będę bardzo wdzięczna za informację. 1. Zaczynam od mojego ulubionego dokumentu - Stephen Fry : The secret life of the manic depressive. . Uwielbiam to, że jest taki zdystansowany. Jest dramat, jest prawda, ale Fry daje temu materiałowi bardzo dużo humoru. Niektórzy bohaterowie np. Carrie Fisher także podchodzą do tego z jajem. Żałuję, że wycięto fragmenty z Robbiem Williamsem (muzykiem, nie aktorem). Bardzo szczerze polecam. Jeśli macie wybrać tylko jeden z filmów o ChAD, wybierzcie ten. Zwłaszcza dlatego, ze Stephen Fry jako narrator i nasz przewodnik, a także sam dotknięty tym zaburzeniem, wcale się nad sobą nie użala. Dużo pyta, analizuje, zastanawia się. Nad ranami nie płacze. 2. Jeśli miałabym wybrać coś na drugie miejsce to będzie to Boy Interrupted. Dlaczego? Bo jest cholernie, ku*ewsko smutny. Co byście zrobili gdyby wasz kilkuletni syn zachowywał się depresyjnie? Gdyby planował samobójstwo będąc w wieku w którym powinien planować wycieczkę na ryby? Gdyby śpiewał piosenki Nirvany przygrywając na gitarze, a cały pokój wypełniałby się jakąś złą, nienazwaną energią? Gdyby przerażał was wyraz jego twarzy? Gdyby popełnił samobójstwo w wieku lat piętnastu? 3. Następnie wrzucam i polecam Rachel Dad & Me czyli film opowiadający historię córki i ojca chorego na ChAD. Ojca czyli Franka Bruno, który był naprawdę zdolnym, sławnym i odnoszącym duże sukcesy bokserem wagi ciężkiej. On, jego żona i dzieci za czasów jego świetności mieli wszystko. Po jego epizodach depresyjno-maniakalnych zostali z niczym. Rachel chce się dowiedzieć co dokładnie dzieje się z jej ojcem przez chorobę, żeby móc zrozumieć ich wspólną przeszłość i obecną sytuację ojca. 4. Lubię też bardzo ten materiał z TEDx. Dziewczyna przedstawia to w bardzo zrozumiały, ale nie załamujący sposób. Gdybym miała opisać to zaburzenie to zrobiłabym to właśnie tak. Nie czułabym się zawstydzona odbiorem i nie uważałabym, że koniecznie muszę coś dopowiedzieć. To byłaby taka pigułka. 5. I na koniec coś o mniej wyśrubowanych standardach. Bellevue : Inside Out to dokument o oddziale psychiatrycznym w jednym ze szpitali w Ameryce. Stary, ale jary. Tutaj widać już jak to naprawdę wygląda, gdy osobą cierpiąca na to zaburzenie trafia do szpitala. Widać także ludzi chorujących na schizofrenię i inne choroby, ale zdecydowana większość to maniakalno-depresyjni. Bardzo lubię ten film i uwierzcie mi znam się na tym. Lata oglądania na YouTubie dokumentów o dziewczynach w piwnicy, mordercach, sektach i innym gównie. I teraz przypisy. Po pierwsze jest jeszcze sporo takich materiałów, ale uważam, że większość z tych pozostałych wykazuje jedynie działania informujące dla ZDIAGNOZOWANYCH borykających się z tym problemem. Mogłabym wrzucić i więcej i więcej, ale nie wyciągnęlibyście z nich zbyt użytecznych czy interesujących wiadomości, bo obstawiam, że: - nie chorujecie, - nie interesujecie się tym konkretnym zaburzeniem. Po drugie, ja staram się nie oglądać takich filmów, żeby się zdołować. Mają mi one pomóc, nauczyć czegoś, zwrócić na coś uwagę. Już bardzo wielu rzeczy nauczyłam się z niezliczonych dokumentów, artykułów czy książek. W życiu bym tej ilości informacji o tak dużej wartości nie zdobyła od żadnego psychiatry, psychoterapeuty czy psychologa. Równie dużo nauczyłam się dowiadując jak dużo jest lekomanów, jak często leki psychotropowe przepisują lekarze pierwszego kontaktu(!) i jak szkodliwe mogą być antydepresanty. Nie ucz ojca dzieci robić. Po trzecie - uważam, ze ten post i każdy kolejny, który napiszę o depresji, ChAD, leczeniu, samobójstwie itd. jest ZAJEBIŚCIE WAŻNY! Po czwarte - jeśli uważasz, ze coś sobie wmawiam to proponuję, że możemy wymienić kilka maili. Jeśli dalej będziesz mieć wątpliwości i nie będą dochodzić do Ciebie moje racjonalne działania, decyzje, wnioski i doświadczenia umówimy się inaczej. Proponuję spotkanie w połowie drogi dzielącego nas dystansu i obiecuję, że Ci to wytłumaczę inaczej. Bo mam już dość pewnych zjawisk występujących w społeczeństwie.

najsmutniejsze filmy o chorobie